Aan de Goudse poorters,

 

 

Het is ruim het 500 jaar geleden dat mijn Lof der Zotheid uitkwam, de tweede bestseller in Europa.  Ik voltooide toen mijn magnum opus, het in goed Latijn uitbrengen van het Nieuwe Testament, van de eeuwige besteller, de bijbel.


Het vlugschrift ‘ De Lof der Zotheid’ was eigenlijk alleen bedoeld voor mijn vriend Thomas More. Ik had het concept bedacht op een schommelende paardenrug tijdens de lange terugreis vanuit Rome naar Londen. Het werkje was bedoeld als een geste van dankbaarheid jegens mijn gastheer, waar ik logeerde. Zijn vrienden schreven echter mijn lofrede over, zodat ik het maar heb laten drukken na mijn aankomst in Parijs.

Tot mijn grote verbazing werd de 'Lof der Zotheid' een bestseller en de opmaat voor een revolutie, die ze nu de reformatie noemen. Vijf eeuwen later, heb ik als nabetrachting een “Tocht der Zotheid” op deze website laten verschijnen, die binnenkort in het Engels wordt vertaald, want dat is nu de wereldtaal, naar men zegt.

Ik draag dit geschriftje op aan alle Goudse poorters, de historicus Reinier Snoy en de andere leden van het Goudse magistraat, mede als dank voor mijn huidige verblijf in het Vroesenpark, waar ik me redelijk begin thuis te voelen.

Desiderius Erasmus

Alias Maurits.Tompot@gmail.com

 

Waarde Renier,

Tijdens mijn laatste reis , ik bedoel die van mijn buste, in 1974, van Paramaribo naar Amsterdam, vond ik het zonde om alle tijd aan boord te verspillen met onbenullige kletspraatjes. In plaats daarvan wilde ik mij ongestoord bezinnen op mijn toekomstige rehabilitatie in Gouda. Na een eeuwenlange zwerftocht over de wereld verlangde ik  terug naar mijn bakermat. Ik dacht de laatste tijd veel aan u, Renier, als een van mijn dierbaarste vrienden die ik hier had achtergelaten. Ik mag gestorven zijn, als ik onwaarheid spreek.  Maar ik voel me juist herboren, als het ware uit het ei gekropen sinds EGG, het “Erasmus Genootschap Gouda” me weer tot leven heeft gewekt.

Want om eerlijk te zijn, bij de Agnietenkapel achter een bushalte, werd me jaren lang de lust ontnomen om enig, laat staan wetenschappelijk werk te scheppen. Ik neem nu echter verlof om me te amuseren met een Lof op mijn Lof der Zotheid. Welke nar heeft u dat in gefluisterd , zult ge denken. Ik laat een oordeel over mijzelf graag aan anderen over, maar als mijn eigenliefde me niet bedriegt, heb ik de dwaasheid geprezen op een manier die zo dwaas nog niet is. Zou het idee, om de “Dwaasheid Gekroond'' te kronen, de zotheid ten top zijn ?